Lore Sambaer (Esther)

Verknocht aan huis en tuin, thuis in beheer en trouw aan zijn waarden. Aan die van mijn vader. De wereld durf ik niet in, de liefde is niet mijn beste vriend. Ik loop angstig en gefrustreerd rond. Die worsteling sleep ik mee, ik kan ze niet afwerpen, de jas weegt als lood. Maar ik hoop op redding, want ik leef liefst geen ander bestaan. Ik wil niemand verliezen aan wilde dromen. Zeker mijn zus niet.

Renate Laconte (regie-assistente)

Altijd aanwezig, mee puzzelen aan de weg. Souffleren als tweede natuur. Oor en oog op dit verhaal, klankbord voor makers en spelers. De minzaamheid zelve. Ik ben Renate, tot jullie dienst!

Geert Six (schrijver / coaching)

Het maatschappelijke repertoire in eigen echte moedertaal voelt veel dichter en juister. De taal wordt dan direct. De taal wordt dan vlees. Mijn taal is altijd politiek omdat dat is hoe ik gebekt ben. Die taal vloekt en slaat, zalft en troost voorbij iets als de dood. De woorden willen de mens tonen in zijn existentiële overlevngsstrijd, zijn gevecht met de mechanismen van deze tijd en zijn nood aan en/of gebrek aan liefde. Waarbij empathie niet alleen tussen de lijnen is te lezen.

Steven Duyck (regie)

Ik dook in het bad van deze tuin. Van dit verhaal. Een drukke autostrade werd mijn deel. Ik leidde het verkeer in goede banen. Boetes hoefde ik niet uit te delen. Geen auto’s aan de kant zetten. Het licht sprong af en toe op rood. Bij groen reden we altijd door. Met dit stuk willen we niemand veranderen, maar samen hopen we wat ogen te openen. Theater mag dat willen.

Stijn Minne (Guy)

Macho’s hebben veelal een complex raderwerk, ze hebben geleden of ze doen lijden, ze schoppen en slaan, ze zien lust als een paswoord voor driften en tekorten. Ik lieg en bedrieg, ik zadel mezelf op met problemen en verdrink het leven in bars en andere louche koterijen.  Een natje en droogje gaan er goed in, dus ben ik hier kind aan huis. Zeker omdat er wel wat vlees te rapen valt, denk ik.

Mie De Neve (Claudine)

Ik verloor, verbraste, vergokte het kapitaal van mijn vader. De tijden zijn gulzig aan de haal gegaan met mijn hoofd, mijn hart, mijn portemonnee. De passie had het niet goed voor met mij, de vlucht voor het verdriet bracht mij en de Kersentuin aan de rand van de afgrond. Maar vrienden heb je soms voor het leven. Gelukkig.

Katia Ostyn (Marie- Claire)

In mij ligt het leven zich uit te lezen, het verleden beeft zich door mijn aderen naar woorden in het heden. De ouderdom telt mij nu en dan uit, ik speel dan elders, verward in hoofd en woorden. Een verlies tekent een mens soms in strakke, scherpe lijnen.

Karolien Delaere (Els)

Die slag om slinger werkt, ziet geen vrijheid, het feest is voor anderen, de liefde ook. Ik ben nochtans vuur en passie. Maar geen lustobject, geen gebruiksvoorwerp, ik ben niet blind of doof. Wat mankt loopt, heb ik door. Onmiddellijk.

Jan Vanaudenaerde (Firs)

Het dienen ademt mij door dag en eeuwigheid, De Kersentuin kent voor mij geen geheimen, zijn bewoners ook niet. Ik vloei mijn woorden tussen hun pro en contra over de tijd waarin we leven. Ik ben een klassieker op mijn eigen.

Geert Vermeersch (Lionel)

Ik hou me graag afwezig, want anders krijg ik de wind van voren. Mijn hobby werd een gevang toen ik de oogappel des huizes uit het oog verloor. Sedertdien ben ik enkel nog wat haken en ogen. Zowat iedereen kijkt me met de nek aan. Ik ben opvulsel, aanhangsel, komma, maar dat is nu genoeg voor mij, want verantwoordelijkheid is niet mijn bijnaam. Niet meer.